Półtora roku temu poznałam S. Jest on odemnie starszy o 11 lat. Zaczęliśmy ze sobą pisać i po kilku miesiącach byliśmy w cichym związku. Dogadywaliśmy się wspaniale, wogóle się nie kłóciliśmy mimo tej różnicy wieku, której nie odczuwaliśmy i nie odczuwamy. Byliśmy ze sobą razem rok. S. za błahą sprawę trafił do aresztu karnego na trzy miesiące. W krótkim czasie i rodzice się dowiedzieli, ze jest w areszcie. Moja mama wie, że kocham S. a on mnie..ale nie wyraża zgody na to byśmy byli razem. Powiedziała że nie będzie mieć nic przeciwko po mojej 18-nastce. Kiedy S. wrócił skontaktowaliśmy się. Rozstaliśmy się mimo, że się nadal kochamy. Powiedział, że poczeka za mną tak długo jak będzie trzeba. Oboje twierdzimy, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Od rozstania (od grudnia) żadne z nas nie znalazło sobie drugiej połówki.. Nawet się nie spotkaliśmy, bo stwierdziliśmy, że po spotkaniu będziemy bardziej cierpieć.. A tak naprawdę, ja czuję potrzebę się z nim spotkania. Jak usłyszałam jego głos a on mój, oboje się popłakaliśmy. Do mojej 18-nastki są jeszcze 2 lata. Umówiliśmy się, że od czasu do czasu będziemy dzwonić do siebie.
Czy warto czekać za sobą te 2 lata? Co mam zrobić, spotkać się z nim? Brakuję mi tych rozmów, spotkań, sms-owania, jego całego... Jak zapomnieć? Wciąż go bardzo kocham.. Moje życie bez niego nie ma sensu. Nie wiem czy dam radę tak długo bez niego. Pomóżcie!

Dwa lata to bardzo długo. Jednak jeśli to prawdziwe uczucie, to przetrwa mimo wszystko.